Niezbyt pozytywnie

Nie mogłam się zebrać żeby cokolwiek napisać.
Czuję się pusta w środku. Tak jakby nic we mnie nie było. Ci, którzy nigdy nie doświadczyli czegoś takiego, pewnie nie zrozumieją. Kiedy wszystko jest takie słabe, bez wyrazu, kiedy tak dawno nie odczuwałeś czegoś mocno i wyraźnie, kiedy wszystko to, co kiedyś było super/ważne/ciekawe/ (niepotrzebne skreślić) nagle przestaje takie być, wszystko wygląda podobnie, nic nie zachwyca.. właśnie wtedy można zanotować prawdziwą osobistą porażkę. Jak tak o tym myślę, to chyba najsmutniejsze z uczuć to właśnie bezsilność. Obojętność leży całkiem blisko. Świadomość, że nie widzisz wyjścia z tej sytuacji, że bardzo chcesz, próbujesz zrobić wszystko żeby chociaż przez chwile poczuć się normalnie, jak kiedyś a mimo to miesiące mijają, a nic się nie zmienia. Przynajmniej nie na lepsze.

Nie mówię, że nie czuję niczego. Ale nie umiem tego porównać do normalnych emocji. Zazwyczaj to mieszanka lęku, stresu i czegoś niedefiniowalnego - po prostu czuję się niesamowicie źle. Nie umiem tego wytłumaczyć, czasem to przychodzi tak po prostu, przez jakąś drobną rzecz. Moje statystyczne samopoczucie określiłabym jako umiarkowanie negatywne. Czasem czuję, że nie jestem już w stanie dłużej "normalnie funkcjonować" z ludźmi i w całym moim życiu jak do tej pory. Zwykle próbuję to po prostu przeczekać. I na prawdę zdarzają mi się dni, kiedy mam tak kompletnie dość.

Kiedy nie jestem w stanie dojść ze sobą do ładu, ciężko mi rozmawiać z ludźmi, znosić wszystkich dookoła, wszystkie te irytujące rzeczy.. za dużo mam tego we mnie, i w takich sytuacjach czuję, jakby świat mnie atakował. I coraz częściej nie mam siły żeby się bronić.

Każde słowo, które jakoś mocniej mnie dotyka, wszystkie takie sytuacje jakoś niesamowicie mnie osłabiają. To dziwne, czuję się taka wrażliwa i cholernie słaba, często podczas kłótni mówię, że po prostu nie jestem w stanie jej kontynuować, że nie daje rady. Nie jestem w stanie się skupić. Na prawdę mnie to dziwi, bo nigdy nie byłam typem osoby, która płacze podczas smutnych filmów, która wzrusza się i reaguje emocjonalnie.
Może bycie silnym w takich okolicznościach, kiedy miesiące lecą, zamieniają się w lata a to nie przynosi skutku - nie jest do końca słuszne. Może wszystko co dzieje się teraz to efekt jednego wielkiego przemęczenia.

Szkoda, że nikt bliski nie rozumie tego co czuje, chociaż tyle razy starałam się wyjaśniać, tłumaczyć... Musiałam chyba trochę z siebie wyrzucić, dzięki. xoxo

Niefajnie jej z tym

Nie było mnie tu przez tydzień.

Dużo się działo, i niestety nie mam tu na myśli wyjść z przyjaciółmi na miasto, imprez czy innych rzeczy, które ludzie robią dla przyjemności. W ogóle nie mam na myśli świata zewnętrznego. We mnie działo się sporo, chyba trochę wypadłam z równowagi (nie żebym była w jakiejkolwiek równowadze - ale raczej nie jestem aż tak rozchwiana jak przez ostatnie dni). Skończyły mi się leki, pominęłam dawkę i nie mogłam się do teraz pozbierać w całość.

Chyba przeżyłam swoją najgorszą noc w życiu. Pewnie każdy pamięta jakieś koszmary z dzieciństwa, kiedy bał się potworów czy ciemności i biegł do rodziców, bo wiadomo - z nimi już było się bezpiecznym. Do dzisiaj zdarza mi się jakiś "straszny sen", ale to chyba normalne. Świadome sny, incepcje, paraliż senny też mi się zdarzały. Ale to co śniło mi się w tym tygodniu było dużo dziwniejsze, ogólnie "budziłam się" tyle razy, że nie pamiętam dokładnej liczby. Dużo krzyczałam ale nie mogłam się obudzić. Nie pamiętam już prawie co dokładnie mi się śniło - tylko kawałki, wiem, że kiedy już się obudziłam chciałam jak najszybciej to zapomnieć. Najgorszy w tych snach był ból, bolało mnie w kilku miejscach, zdecydowanie najbardziej lewe kolano - nie byłam w stanie chodzić, musiałam się czołgać po ziemi. Kiedy już się obudziłam, ból nie minął. Kolano miałam całe czerwone i spuchnięte, musiało długo być przyciśnięte albo coś sobie zrobiłam przez sen. Ogólnie miałam jakieś lekkie uczulenie w niektórych miejscach. Spałam trochę ponad dwie godziny, obudziłam się po trzeciej z tym bólem i niesamowicie zmęczona. Przyśniło wam się kiedyś coś tak przerażającego, że strach przed powtórką z rozrywki skutecznie powstrzymywał was od ponownego zaśnięcia?

A oprócz tego, cóż, ten weekend nie należał do najspokojniejszych i jestem totalnie wyczerpana. Postaram się już pisać konkretniej i bardziej sensownie.

Ah, i zmieniałam kolor włosów. Mówi się, że kobieta zmienia fryzurę gdy w jej życiu zachodzą jakieś radykalne zmiany, kiedy chce się odciąć od przeszłści. Dość pozytywnie to brzmi.

Niedziele są do bani

Zacznę od tematu. Wiecie co jest najgorsze? To, że od poniedziałku codziennie zbieram się w sobie żeby wstać, wyjść z domu i zrobić wszystkie rzeczy, które zrobić muszę. No, nie zawsze wychodzi ale trzeba jakoś przetrwać te kilka dni. A potem przychodzi piątek. Można wyjść gdzieś i zapomnieć o wszystkim, można leżeć cały dzień w łóżku bez poczucia winy albo wyjechać na weekend z miasta. I w końcu, nawet nie wiadomo kiedy zastaje Cię niedziela.

Nie wiem jak inni, ja w niedzielę nie mogę się za nic zabrać. A naturalnie jak na przykładnego ucznia przystało, wszystko co mam do zrobienia odkładam na ostatni dzień. Na wieczór. I to późny.
Ten tygodniowy cykl jest straszny, to trochę jakby w każdy poniedziałek zaczynać życie od nowa.

I tak teraz, w niedzielę wieczorem kolejny raz nie wiem co ze sobą zrobić. Wiem, że jak jutro zadzwoni budzik to znowu cykl się zacznie. Dlatego nie śpieszy mi się do spania. Miałam kilka pomysłów co do tego, o czym dziś napisać ale niedziela istotnie pozbawia mnie chęci i kreatywności. A tych dwóch i tak nie mam za wiele, więc chyba dam dziś sobie z tym spokój.

Krótsze wpisy chyba też są okej, przynajmniej nie da się zasnąć w trakcie czytania!

Aglauros

Chyba pora, żebym powiedziała coś o sobie. 

Zacznę od tego, że ten blog jest całkowicie anonimowy. Nie będę udostępniać go na żadnych portalach społecznościowych, nie podrzucę znajomym ani nie podam tu typowo personalnych danych. Jestem pewna, że gdyby to co tutaj będę wypisywać czytali ludzie, których znam.. cóż, pewnie włączyłaby mi się taka blokada, że nic by z tego nie wyszło. A i tak nie jest mi łatwo pisać cokolwiek, co ma trafić do odbioru przez jakąkolwiek istotę żyjącą (i rozumną rzecz jasna). Okej, to tyle jeśli chodzi o techniczno-organizacyjne sprawy, o których nikt nie chce słuchać (a które musiałam wyjaśnić żeby móc w nocy spać spokojnie).

Skończyłam 18 lat, chodzę do liceum i (to jest moment, w którym znudzony przestajesz czytać).

Okej, to może inaczej, trochę bardziej po mojemu.

Chyba pierwszą rzeczą, którą w ogóle powinnam tu napisać jest to, że nie jestem osobą, która tryska radością, wszędzie gdzie się pojawi zostawia swoją "pozytywną energię" i wrzuca inspirujące cytaty na facebooka. Nie jestem nastolatką, która przeżywa swoje pierwsze w życiu zauroczenie i mówi, że miłość nie istnieje. Nie jestem też tą inteligentną, od której dowiesz się, że stereotypy są złe, że nie należy wyśmiewać się z nikogo, że warto walczyć do samego końca, a w zimie pada śnieg.

A już na pewno nie jestem kimś, kto powie Ci jak żyć. 

Ach, to teraz może jaka jestem, no tak. Wiecie, to bardzo trudne ocenić samego siebie. Na pewno jestem dobrym słuchaczem. Chyba coś w tym jest, bo ludzie często opowiadali mi o sobie, zwierzali się i coś ich do mnie przyciągało. Na prawdę lubię słuchać. Na pewno jestem też wrażliwa (jeśli mam być szczera, to raczej przewrażliwiona), a co za tym idzie empatia działa u mnie na nienaturalnie wysokim poziomie. Kompletny brak asertywności w wielu sytuacjach to z pewnością coś, co nagminnie praktykuję. Żeby nie było zbyt pesymistycznie, staram się wybierać moje zalety ale na prawdę to całe pisanie o mnie jest trudniejsze niż mi się wydawało. Poczucie humoru. Chyba mogę sobie przypisać tą cechę, chociaż jest.. dość specyficzne.

Źle się czuję wśród ludzi z wysoką samooceną (mowa tu o tych bardzo pewnych siebie, którzy często stawiają swą osobę ponad przysłowiową normę, nie o tych, którzy są z siebie zadowoleni i znają swoją wartość - tak dla sprostowania), ale może to wynikać stąd, że sama jestem bardzo niepewna siebie. 

Ciągle się ze sobą zmagam, raczej z tą moją ciemniejszą stroną, która ciągnie mnie w dół i czasem jest na prawdę ciężka.

I to chyba tyle jeśli chodzi o kompletne podstawy, tym postem kończę dzisiejszy dzień i chociaż nikogo tu jeszcze nie ma (z tym "jeszcze" pozwoliłam sobie na odrobinę optymizmu, a jednak!) życzę spokojnej nocy. Albo dnia. Albo czego tam kto potrzebuje:)

Jak zacząć pisać bloga?

Okej. Przyznam szczerze, że na prawdę chciałam dobrze się przygotować do pierwszego konkretnego wpisu. No, o ile dobrym przygotowaniem można nazwać przekopywanie się przez otchłań internetu w poszukiwaniu jakichś konkretnych wskazówek, czytanie blogów "o życiu", "o mnie" i "o wszystkim i o niczym". 

Pierwsze co mnie zdziwiło to to, że ciężko było mi znaleźć jakieś stosunkowo młode blogi, które zaczynają, czy nawet dopiero mają w planach zacząć porządnie się rozwijać. Szukałam czegoś bez konkretnej tematyki, lubię czytać po prostu o czyimś życiu, poznawać jego poglądy i punkt widzenia. Ogólnie ludzkie reakcje, schematy zachowań i cała psychologia to coś co zainteresowało mnie we wczesnych latach podstawówki, ale nie o tym. Więc dzisiaj mamy piątek, czyli w moim przypadku czas kompletnie wolny i dla mnie. Postanowiłam pogrzebać w sieci, trochę zorientować się jak to wygląda, bo mówiąc szczerze raczej nie czytam blogów - nie znam popularnych blogerów i nie wiem jak to do końca funkcjonuje. I tak właśnie zmarnowałam dość sporo czasu, bo nie wpadłam na nic co przykułoby moją uwagę. (Chociaż może to wynikać też z mojej nieumiejętności znajdowania tego czego szukam w internecie) 

Większość blogów, na które trafiłam to były albo:

a) zapomniane, porzucone przez swych pomysłodawców twory, dryfujące w odmętach internetu;

b) blogi pisane przez młode dziewczyny, które zawierają masę podobnych do siebie tutoriali, hauli zakupowych i reklam;

c) typowo tematyczne, kolorowe i dopracowane blogi, z których możemy dowiedzieć się jak zrobić dobry suflet, czy też jak wykonać sweter na szydełku.

I tak z tymi nowymi, bogatymi doświadczeniami zaczęłam pisać pierwszy post. Wracając do pytania z tematu: Jak zacząć pisać bloga? Jak go prowadzić? Jaki powinien być dobry blog? Nie wiem, nie mam pojęcia jak powinno to poprawnie wyglądać, ale po całych wielkich poszukiwaniach chyba doszłam do czegoś i wiem jedno. Jeśli to ma być Twój blog, zaczynasz jak chcesz. Piszesz jak chcesz. I jeśli podoba Ci się to co robisz i jak robisz - jest dobry. I taki właśnie mam zamiar, prowadzić tutaj wszystko tak jak czuje, bez ustalonych schematów. Sama jestem ciekawa co z tego wyjdzie, przekonamy się.

 Ach, i tak właśnie pierwszy konkretny wpis nie jest konkretny, witajcie u mnie!